شاهکار بحث‌برانگیز سال: «آه! چه روزهای خوشی بود!»؛ روایت بی‌سابقه همایون غنی‌زاده از انقلاب با فرم ویدئو کال

شاهکار بحث‌برانگیز سال: «آه! چه روزهای خوشی بود!»؛ روایت بی‌سابقه همایون غنی‌زاده از انقلاب با فرم ویدئو کال

بخش اول: تولد یک رویداد سینمایی و ائتلاف ستارگان جهانی

همایون غنی‌زاده، کارگردان نامتعارف سینمای ایران و خالق آثار ساختارشکن تئاتر و سینما چون «مسخره‌باز»، با پروژه جاه‌طلبانه جدید خود، «آه! چه روزهای خوشی بود!»، نگاه‌ها را به خود خیره کرده است. این فیلم که محصول مشترک ایران، آمریکا، فرانسه و کانادا است، بلافاصله پس از اعلام حضور در بخش رقابتی جشنواره بین‌المللی «شب‌های سیاه تالین»، خود را به عنوان یکی از مهم‌ترین فیلم‌های سال معرفی کرد.

نقطه قوت غیرقابل انکار این اثر، ترکیب طلایی و تاریخی از بازیگران داخل و خارج کشور است:

• علی نصیریان
• پیمان معادی
• نوید محمدزاده
• گلشیفته فراهانی
• شیرین نشاط (حضور ویژه).

بخش دوم: ساختار نوآورانه؛ گسست در قاب‌های مجازی

تیزر منتشر شده از فیلم، استفاده جسورانه غنی‌زاده از فرمی نوآورانه را تأیید می‌کند: روایت داستان از طریق مجموعه‌ای از گفت‌وگوهای پرالتهاب و تماس‌های ویدئویی (Video Call) میان شخصیت‌ها پیش می‌رود.

تحلیل فرم: «استفاده از این ساختار دیجیتال و گسسته، به بهترین شکل ممکن، شکاف‌ها و فاصله‌های زمانی و جغرافیایی میان اعضای خانواده‌هایی را نشان می‌دهد که پس از انقلاب ۱۳۵۷، در سراسر جهان پراکنده شده‌اند. سکوت در ابتدا جای خود را به خشم، فریاد و افشای رازهای مدفون در تاریخ می‌دهد.»

🔍 تحلیل نقش‌آفرینی‌ها: پُل‌های گسست تاریخی و نمادگرایی بصری

• علی نصیریان (استاد): احتمالاً نقش نسل اول و اصلی‌ترین درگیرِ مسئله «عمارت مصادره شده» را بر عهده دارد؛ نماد حافظه در حال محو شدن از دوران پیش از انقلاب.
• گلشیفته فراهانی (بین‌المللی): نماینده نسل دوم یا سوم خانواده‌های تبعیدی؛ صدای تبعید و تلاش برای بازپس‌گیری هویت یا اموال از دست رفته.
• پیمان معادی و نوید محمدزاده (معاصر): ایفاگر نقش‌هایی که نماد تعارض و خشم نسل امروز هستند؛ یکی در داخل کشور و دیگری شاید با روایتی متضاد و برون‌مرزی.
• شیرین نشاط (حضور ویژه): با توجه به پیشینه او به عنوان هنرمند بصری، احتمالاً در نقش یک شخصیت نمادین، راوی فلسفی، یا شاهدی خاموش ظاهر می‌شود که بُعد هنری و مستندگونه را به روایت می‌افزاید.

بخش سوم: روایت آتش زیر خاکستر؛ میراث انقلاب و تبعید

درونمایه اصلی فیلم به بازخوانی میراث و پیامدهای اجتماعی انقلاب ۱۳۵۷ می‌پردازد. خلاصه داستان محوری، این موضوع را به شکلی نمادین مطرح می‌کند:

«عمارتی ارزشمند، توسط سرایدار قدیمی‌اش مصادره شده است. حالا پس از مرگ سرایدار، فرزند او مجبور است برای اصلاح امور و سندسازی، دنبال صاحبان اصلی عمارت در خارج از کشور بگردد.»

این طرح، بهانه‌ای قوی برای بازگشت به حافظه تاریخی، بازخوانی مفاهیم «مالکیت» و «مصادره» پس از انقلاب، و مواجهه با پیامدهای تبعید و مهاجرت است. فیلم با این رویکرد، تأثیرات ده‌ها سال سکوت فروخورده را در روابط نسل‌های امروز منعکس می‌کند.

📌 جمع‌بندی نهایی: فراتر از یک فیلم؛ در انتظار نقد و بحث

«آه! چه روزهای خوشی بود!» یک ریسک بزرگ و ضروری برای سینمای ایران محسوب می‌شود. همایون غنی‌زاده با این فیلم، نه تنها توانسته است ستارگان سینمای ایران را زیر یک سقف (هرچند مجازی) گرد آورد، بلکه با انتخاب فرمی رادیکال و محتوایی جسورانه، یک بیانیه هنری-سیاسی صادر کرده است.

این اثر، که توانسته است توجه جشنواره‌های بین‌المللی را جلب کند، به احتمال زیاد به یکی از بحث‌برانگیزترین، تأثیرگذارترین و ماندگارترین آثار تاریخ سینمای مشترک ایران تبدیل خواهد شد و نقطه‌عطفی در مسیر شغلی غنی‌زاده محسوب می‌شود.

برای مطالعه تحلیل‌های بیشتر درباره فیلم و سریال، و همچنین اخبار جشنوار ه های خارجی و ایرانی به وب‌سایت www.iimdb.ir مراجعه کنید